Μια μικρή μουσική ιστορία (Vol.1 – Μοντερνισμός) (Διπλo-po(u)stia)

Ναι, επαναλαμβάνομαι και το ξέρω!

Αλλά για τους παρατηρητικούς το αρχικό post έχει διαγραφεί λόγω των πειραματισμών μου με το παρόν ιστολόγιο. Problem! Solution?

Διπλο ποστιά αναγκαστικά, με ένα twist (θα βάλω και άλλη μουσικούλα και θα κλείσω το θέμα του μοντερνισμού, πάντα προς τα πίσω).

Έχουμε λοιπόν το αρχικό post:

Έλεγα, για να γιορτάσω το νέο μου installation του παρόντος σε ‘νέο’ server (βλ. νέο post που έρχεται), να σας ταξιδέψω για κάποιες ωρίτσες σε γνώριμα ίσως αλλά μάλλον άγνωστα περισσότερο μουσικά μονοπάτια.

You see, την έχω σπουδάσει τη λεγόμενη ‘κλασική’ μουσική με αποτέλεσμα να έχω και άποψη, τρομάρα μου!

Οπότε θα παραθέσω από την πιο σύγχρονη κλασική προς τα πίσω κάποια μουσικά κομμάτια και θα λέω και πέντε εκβέντες για την κάθε εποχή.

Ο λόγος για την αντίστροφη πορεία είναι ότι δεν θέλω να ξεκινήσω με κάνα Requiem του αγαπητού Mozart και φρικάρω το φιλοθεάμων κοινό.

Οπότε ξεκινάμε με τον συμπαθητικό κύριο της φωτογραφία, το συνονόματο (!) Δμτράκη Shostakovich ο οποίος θεωρείται σχετικά σύγχρονος, δεδομένου ότι πέθανε στα 70s (1970s ε;) και έχει γράψει μεταξύ άλλων και τις παρακάτω Jazz Suites:

Οι οποίες Σουίτες είναι ευχάριστες, σύγχρονες, έχουν μέσα χορούς και πανηγύρια (foxtrot, βαλσάκια κτλ.) και δεν θα μας μαυρίσουν την ψυχή να πούμε!

Γενικά, θα προσπαθήσω να αποφύγω τα πολύ βαριά ή δύσκολα ακούσματα, άλλωστε σκοπός είναι να ακούω κι εγώ από τη σελίδα μου και δεν πολυ-γουστάρω άλλωστε ούτε τους 12φθογγιστές, ούτε τους ατονάλ, ούτε τους πολύ προχωρημένους σύγχρονους συνθέτες.

Να ξέρετε ότι η σύγχρονη κλασική είναι περίεργο τραίνο, δεδομένου ότι μερικοί συνθέτες (από τη 2η σχολή της Βιέννης για παράδειγμα) είδαν τις νότες σαν τελείως μαθηματικές οντότητες και έβγαλαν κάτι πράγματα, άλλο να στα λέω και άλλο να τα ακούς. Τερατάκια που σου προκαλούν ένα άγχος και μία αγωνία άνευ προηγούμενου.

Οπότε θα επικεντρωθούμε για την παρούσα ενότητα σε σύγχρονους μεν, εύπεπτους δε, συνθέτες, όπως ο έχων την τιμητική του σήμερα, ο Scriabin, ο Debussy, ο Stravinsky, ο Satie και ο Prokoviev.

Τα έργα των υπολοίπων στην ώρα τους και αυτά, κάτσε πρώτα να έχουμε site, γιατί η καινούρια κατάσταση είναι λίγο ασταθής για την ώρα! 🙂 Δηλαδή σα να λέμε κάνουμε ένα τεστάκι σε live περιβάλλον να δούμε και πως συμπεριφέρεται το παρόν ιστολόγιο γιατί έχουμε και μίαν ψώραν με τα κομπιουτερικά, όπως ίσως έχετε καταλάβει!!

Το νέο post:

Με την τρίτη φορά κατάφερα και μετέφερα με επιτυχία το site μου σε νέο raspberry pi (βασικά το παλιό, αλλά σε νέο server, από τεχνικής απόψεως!). Θα αναλύσω ενδελεχώς τα δρώμενα σε άλλο post.

Για την ώρα, ας ακούσουμε και τους υπόλοιπους, για τους οποίους προσέθεσα και τα αντίστοιχα links στη Wikipedia, με σειρά προς τα πίσω, μέχρι να φτάσουμε στα όρια του ιμπρεσιονισμού.

Για την ιστορία να πω ότι η σύγχρονη κλασική για όποιον έχει την απορία, έχει καταντήσει μάλλον μουσική για κινηματογράφο!

Μπορεί να έχω μείνει κι εγώ πίσω αλλά μπορεί κάποιος με σχετική ασφάλεια να ισχυριστεί ότι έχει έρθει το τέλος των “μεγάλων και ιερών” τεράτων και έχουμε περάσει σε μία κατάσταση όπου η σύγχρονη κλασική ακούγεται μόνο στις μεγάλες αίθουσες και στη μικρή οθόνη!

Επίσης πολύ κλασική είχαν και τα πάλαι ποτέ στρουμφάκια, οπότε μπορούμε να πούμε ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους. (άσχετο!!!)

Οπότε καταλήγω για το μοντερνισμό, ότι μου αρέσει μέχρις ενός σημείου και μας έχει χαρίσει μεγάλα έργα αλλά μάλλον έχει τελματώσει κάπου στην πορεία.

Και μπορεί να απολαμβάνω σαν τον next Joe out there τη μουσική στον κινηματογράφο, δεν μπορώ όμως κάθε φορά αυτό το προβλέψιμο μινόρε και την επίκληση στο συναίσθημα στις ‘βαριές’ σκηνές και αντίστοιχα το μεγαλειώδες ματζόρε στις επικές.

Δηλαδή να ξέρεις ότι σε μανιπουλάρουν και να μη μπορείς να κάνεις και τίποτα επ’ αυτού.

Λοιπόν αυτά, πολλά είπαμε, καιρός να τρέξουμε στην πράξη το θέμα και να δούμε ααααααν μαααας αντέεεεεεεξει το σκοινίιιιιιι (που λέει και η Άλκηστις).