Ήρθε η ώρα των εθνικών σχολών (επίκαιρο; τυχαίο θα έλεγα!)
Άντε, λόγω ημέρας (γιορτάζουμε την πόλη μας, για!) δεν θα κράξω, αλλά αντ’ αυτού θα παρουσιάσω 2 ακόμη playlists της αγαπημένης μου ‘κλασικής’ περιόδου ξεκινώντας μάλιστα και από τον πατριώτη τον Νίκο τον Σκαλκώτα.
Οι εθνικές σχολές ήταν το αποτέλεσμα του παντρέματος της κλασικής μουσικής με εθνικά στοιχεία, όπως οι 36 ελληνικοί χοροί του προαναφερθέντος, ή η σουίτες του Grieg που θα παρουσιαστούν παρακάτω.
Προσωπικά από τον Νικολή προτιμώ τον κλέφτικο που θα δώσω σε playlist αμέσως παρακάτω, διότι όλο μαζί το πόνημα είναι λίγο βαρύ για τα γούστα μου!
Θα τον συντροφέψουμε, για να σπάσει, με τον κύριο Sergei Rachmaninoff και το καταπληκτικό 2ο Κονσέρτο του για Πιάνο, το οποίο βγαίνει κατευθείαν από Ρωσία και ας πούμε πως ισορροπεί κάπως την κατάσταση.
Θα συνεχίσουμε με κάτι πιο ‘εθνικό’ ας πούμε και ακόμα πιο χαρακτηριστικό της περιόδου, επίσης από Ρωσία, αλλά χωρίς το αγαπημένο μου πιάνο.
Nikolai Rimsky-Korsakov λοιπόν και το παραμύθι της Scheherazade, γραμμένο με εκπληκτικό τρόπο για ορχήστρα. Μέχρι και βιβλίο ενορχήστρωσης είχε βγάλει ο άνθρωπος τότε. Πολύ μπροστά.
Τον παντρεύουμε με τον τελευταίο αλλά όχι έσχατο Edvard Grieg με τον οποίο ξαναγυρνάμε σε κονσέρτο για πιάνο (το αγαπημένο όργανο, για όποιον/α δεν έχει καταλάβει).
Επίσης, τα μινοράκια που παίζουν δεν είναι τυχαία, τα ματζόρε με κουράζουν λίγο με τις φανφάρες τους!
Πάμε:
Και επειδή είπα κάτι για στρουμφάκια την προηγούμενη φορά, πάρτε αυτό και ακούστε (από τον Grieg πάλι) και αν δεν αναγνωρίσετε, οι fan, έστω και ένα τραγούδι, τι να σας πω!
Ώρα για γιορτή, πάμ ντουγρού για Vol. Three… (γρήγορα το κόβω με τη φόρα που έχω πάρει!)