Πάρα πολλές, για το θέμα των ημερών.
Βασικά τόσες που δεν χρειάζεται να ακούσεις ή να διαβάσεις κάτι παραπάνω από κάποιο σημείο και μετά.
Δυστυχώς, το ατύχημα έγινε. Δύο τραίνα (!) συγκρούστηκαν εν έτοι 2023 σε μία διπλή γραμμή (!!) διότι βρέθηκαν να τρέχουν επί κάποια λεπτά το ένα προς τη μούρη του άλλου.
Ίσως είναι οι 50 και πάνω νεκροί, ίσως είναι απλά η απιθανότητα του πως έγινε το παραπάνω που φαίνεται τελείως κουλό, ίσως είναι το εθνικό μας ταμπεραμέντο, αλλά η αλήθεια είναι πως το τραγικό ατύχημα έφερε στο φως ακόμα πιο τραγικές απόψεις.
Το δυστύχημα φυσικά και φέρνει μία θλίψη και ένα θυμό σε όλους αλλά και η μετέπειτα διαχείρισή του δεν είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.
ΕΙΝΑΙ η τούρτα.
Διότι ενώ ο άλλος κηδεύει το παιδί του ακούει για θυσίες που…έπρεπε λέει να γίνουν για να βελτιωθεί ο σιδηρόδρομος, ακούει για συγκρίσεις με άλλες εθνικές τραγωδίες, ακούει για φταίξιμο όλων των άλλων πέρα των υπευθύνων, ακόμα και για ολόκληρες ομάδες του πληθυσμού που δεν μας ‘βολεύουν’ (π.χ. για τους Ρομά που κλέβουν λέει το δίκτυο του ΟΣΕ), ακούει για εκλογές και το πως επηρεάζει ο θάνατος το εκλογικό αποτέλεσμα, το μόνο που δεν ακούει είναι η…σιωπή, βασικά, και τα χαμηλωμένα βλέμματα.
Οι αναλύσεις φαίνεται να περισσεύουν στη χώρα μας γιατί αν δεν πούμε τη μαλακία μας θα πέσει κάνας φούρνος να πούμε.
Αντί να κοιτάξουμε να κάνουμε πράγματα, μας αρκεί να λέμε ότι ΘΑ γίνουν πράγματα, ότι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να έχουν γίνει πράγματα ή ότι ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ τα πράγματα αν κάποιος άλλος ήταν στη θέση του τάδε και του δείνα.
ΘΑ
Αυτοί είμαστε, αυτό μας αξίζει.
Ένα ΘΑ.
Έχουμε ωραίο οικόπεδο στη Γη αυτή επάνω, αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν μας αξίζει.
Καλύτερα με υπογεννητικότητα, να ερημώσει ο τόπος, να έρθουν οι επόμενοι, μπας και τα κάνουν καλύτερα.
Ε τι να πει κανείς πια;
Ότι μιλάμε για τραίνα και όχι για αεροπλάνα που τα ατυχήματα έχουν παράγοντες κινδύνου που πραγματικά δεν μπορούν να προβλεφθούν;
Ότι το θέμα των πολιτικών μας είναι να κατηγορούν σε κάθε τραγωδία ο ένας τον άλλον, αντί να δουν να φτιάξουν ένα ΚΡΑΤΟΣ το οποίο θα λειτουργεί ανεξαρτήτως του κάθε παπάρα που βγαίνει στην εξουσία;
Ότι οι Ρομά ας πούμε ότι τώρα μάθαμε ότι κλέβουν και ότι οι κλεπταποδόχοι μάαααααλον δεν είναι Ρομά αλλά Έλληνες οι οποίοι αγοράζουν για το εύκολο κέρδος και ότι αν θέλαμε απλά θα το είχαμε απαλείψει το φαινόμενο; Ή ότι, αν κλέβουν, τότε ο ΔΕΔΔΗΕ, ο ΟΤΕ και τα υπόλοιπα δίκτυα τι θα έπρεπε να κάνουν; Να μας κόβουν το ίντερντετ ή το ρεύμα με αυτή τη δικαιολογία;
Κι αν απασχολούν μερικούς μόνο οι εκλογές και οι καρέκλες, θα τα (ξανα)βρούν μπροστά τους, αφού οι τραγωδίες όχι μόνο δεν θα σταματήσουν αλλά μάλλον θα συνεχιστούν, όπως το πάμε.
Για να φανταστεί κανείς το μέγεθος της τρέλας, παραθέτω το παρακάτω, άνευρο και λίγο ερασιτεχνικό αλλά πάνω απ’ όλα δυστυχώς ξανά επίκαιρο ντοκυμαντέρ από ατύχημα του 1972:
Τότε τους έψαχναν στα τηλέφωνα, τώρα πάλι τους έψαχναν στα τηλέφωνα, μόνο η τεχνολογία του τηλεφώνου φαίνεται να αλλάζει.
Σας αφήνω με τα εξής:
Γνωστικά, θα πώ ότι:
Μοιρολατρεία είναι η μη πίστη στην αλλαγή.
Δεν φταίει το κακό το ριζικό μας.
Φταίμε όλοι, διότι είμαστε μοιρολάτρες και δεν κοιτάμε σοβαρά πως θα αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο, απλά πως θα φάμε το περισσότερο χρήμα.
Συναισθηματικά, είμαι κάπου εδώ:
I stopped watching the news
Pain of salvation – species
A long time ago
No disaster felt new
The same old mankind that I know
…
Sometimes I hate my fucking species
Yet most days I’ll do anything to please it
…
και ακούω αυτό:
