Οι 3 πυλώνες του ελληνικού ροκ (+ bonus)

Έχουμε καταλάβει πλέον προς τα που ρέπουν οι μουσικές μου αναζητήσεις, αν και η συλλογή μου περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα, προ πάντων περιλαμβάνει το rawk.

Το ροκ το ξένον, το ελληνικόν, το σκληρό το μαλακό, τις ρίζες και τα παρακλάδια του.

Από το να παραθέτω συνέχεια δικά μου κομμάτια, κάτι που είναι ψιλό ανέφικτο μεταξύ μας, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω και κάποια αγαπημένα album από αγαπημένες μπάντες.

Πιστός στο χαρακτήρα του blog, ξεκινάω με το ροκ το ελληνικό και ελληνόφωνο συνάμα και τους 3 πυλώνες του οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα και φυσικά οι Τρύπες. Η σειρά είναι ενδεικτική και τα Διάφανα μπορεί για μερικούς να μην μπαίνουν στη λίστα αλλά έβγαλαν δουλίτσα όλα αυτά τα χρόνια και μείναν πιστοί στο χαρακτήρα και τις ιδέες τους μέχρι το θάνατο του τραγουδιάρη τους, του Θάνου.

Για τις Τρύπες και τα Ξύλινα δεν έχουν γραφτεί και λίγα στο νετ, οπότε τι να πεις παραπάνω πέρα από το να αφήσεις να μιλήσει η μουσική τους…

Για τους πρώτους, παραθέτω το καλύτερο (πάντα κατ’ εμέ) δίσκο τους:

Και το αγαπημένο τραγούδι EVER (+πάντα επίκαιρο!) είναι μέσα από το παραπάνω φυσικά και είναι το:

Συνεχίζω με τα Ξύλινα και τον κορυφαίο (τους, αλλά μπορεί και γενικότερα για το ελληνόφωνο ιδίωμα του ροκ):

Καθότι playlist, δεν θα δώσω άλλο λινκ, παρά μόνο θα σας επισημάνω το πολυ-αγαπημένο αν και…περίεργο:

Τα Ξύλινα Σπαθιά - Ένα Παράξενο Τραγούδι

Τα Κρινάκια καταφέρνουν και μπαίνουν στη λίστα τελευταίοι αλλά ουχί έσχατοι, που θα έλεγε και ο Θάνος, με τον χιλιο-ακουσμένο δίσκο “Κάτι Σαράβαλες Καρδιές” αλλά στη θέση του πραγματικά θα μπορούσα άνετα να βάλω όποιον άλλο τους εκτός του τελευταίου ίσως, ψιλο-άνετα.

Τους έχω μια αδυναμία ιδιαίτερη βλέπετε με βοήθησαν ιδιαιτέρως στην εφηβεία μου… 🙂

Και φυσικά αγαπημένη “Κυριακή των Βαΐων” (ανοιξιάτικο βράδυ!). Κάθε χρόνο τουλάχιστον μια μέρα μπορείτε να χαμογελάτε από μέσα σας ακούγοντάς το! Αν και θα πρότεινα τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα (να χαμογελάτε από μέσα σας, όχι να ακούτε Διάφανα!).

Και αφού παραθέσαμε μουσική, ήρθε η ώρα και για λίγες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις πάνω σε ένα κρυφό (αρκετά κρυφό όμως) διαμαντάκι του ελληνόφωνου ροκ της δεκαετίας 1995-2005, τους Thirty Ντέρτι του Θοδωρή Μανίκα.

Ο τύπος αυτός είχε ασχοληθεί αν θυμάμαι καλά με διάφορα πράγματα back then, όπως την αρχισυνταξία του Ποπ & Ροκ, την παραπάνω μπάντα, κάτι τηλεοπτικά με το “Είμαστε στον Αέρα” (παλιά σειρά του Mega, αν δεν με απατάει και πάλι η μνήμη μου), γενικώς πολυπράγμων, αν τον ψάξετε θα καταλάβετε τι εννοώ.

Είχε βγάλει λοιπόν και ένα album με τους Thirty Ντέρτι, ονόματι “Η Συνωμοσία των Μετρίων”. Το είχα ανακαλύψει τότε και πολύ μου άρεσε, βασικά σχεδόν υπερβολικά μου άρεσε, δεν μπορώ να το βρω ολόκληρο σε playlist αλλά κάποια μεμονωμένα τραγούδια ίσως βρείτε όπως το ομώνυμο, το “Η θανάσιμη μοναξιά του Άλεξ Κ.” (διασκευή από Δ. Σαββόπουλο), το “Είμαστε στον Αέρα” και το “Χωρίς Κανόνα” (επίσης διασκευή από τους Εν Πλω).

Κάποτε που είχα πιο πολύ όρεξη είχα συμβάλει κι εγώ στην κοινότητα του last.fm γράφοντας στο wiki του γι’ αυτούς:

Βιογραφία των Thirty Ντέρτι (in english!)

Οπότε τα περισσότερα στοιχεία είναι εκεί, για όποιον ενδιαφέρεται για κάτι παραπάνω πρέπει να το ψάξει μόνος του, γιατί πραγματικά μία αυτιά την αξίζουν ακόμα αυτά τα παιδιά, που τώρα πρέπει να είναι γύρω στα 60-70 αλλά τέλος πάντων ιστορίες να ‘χαμε να λέγαμε…