Βαρύ το θέμα φαίνεται,
μπορεί και να μην είναι,
ο θάνατος δεν αποφεύγεται
έτσι πάντα ήταν, έτσι πάντα είναι.
Ω! Τι ποίησις! Τι έμπνευσις! Καλό το icebreaker ποιηματάκι αλλά σήμερα θα βουτήξουμε και λίγο στα βαθιά, ναι;
Θάνατος! Τρομακτική και μόνο η λέξη καταρχήν! Προκαλεί συναισθήματα, πόνο, θλίψη ακόμα και οργή σε μερικούς. Το θέμα είναι όμως, ότι όσο τρομακτικός κι αν είναι, δεν αποφεύγεται…με τίποτα όμως! Οπότε θα πρέπει να μπορούμε να έρθουμε σε κάποιο συμβιβασμό με την έννοια τουλάχιστον, όσο ακόμα ζούμε, ώστε να μη μας έρθει ντουβρουτζάς όταν κοντοζυγώνουμε.
Γενικά δεν πιστεύω στις κλασικές θεωρίες της εκάστοτε θρησκείας, να το ξεκαθαρίσουμε εξ’ αρχής, έτσι κι αλλιώς δεν θα σας προβλημάτιζα / ταλαιπωρούσα για κάτι χιλιοειπωμένο όπως το δίπολο παράδεισος / κόλαση ή την πατέντα της μετενσάρκωσης ή άλλα τέτοια όμορφα.
Σαν εισαγωγή απλά να πω ότι όλες οι θρησκείες θεμελιώνονται πάνω στην ιδέα της μετα-θάνατον “ζωής” ότι δηλαδή με κάποιο τρόπο τα πράγματα συνεχίζονται “εν πνεύματι” (το σώμα ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να το δουλέψουμε!) κάπου εκεί έξω, στη φύση, στο σύμπαν, σε ένα παράλληλο σύμπαν ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Και έτσι τη βγάζουν καθαρή εις τους αιώνας των αιώνων…
Διότι αν τα πράγματα ήταν πιο απλά ή δεν υπήρχε αυτός ο πρωταρχικός φόβος της ανυπαρξίας, τότε δεν θα υπήρχαν και οι θρησκείες να μας προσφέρουν λαγούς με πετραχήλια για να μας απαλλάξουν από αυτόν!
Ας το πάρουμε όμως το πράγμα από την αρχή!
Ένα απλό ερώτημα, κυρίες και κύριοι, είναι βασικό όσον αφορά το θάνατο (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα!):
Που ήταν το πνεύμα μας ή το “εγώ” μας ή η ύπαρξή μας ΠΡΙΝ γεννηθούμε;
Έεεεμ, έλα μου ντε, είναι η απάντηση…μήπως απλά, δεν υπήρχε;
Μήπως, λέω μήπως, από αυτή την ανυπαρξία προκύπτει η ύπαρξη, ή μάλλον μήπως είναι απαραίτητη η έννοια της ανυπαρξίας ώστε να υπάρχει η έννοια της ύπαρξης;
Αυτός (και κάθε) δυϊσμός είναι αναπόφευκτος! (βλέπε και προηγούμενο άρθρο περί δυϊσμού)
Δηλαδή, αν δεχόμαστε ότι η ύλη και το πνεύμα είναι δύο ξεχωριστά πράγματα (άρα ξεκάθαρα δεχόμαστε μια μορφή δυϊσμού), τότε θα πρέπει το πνεύμα “κάτι” να παθαίνει πριν ή μετά τη γέννηση ή το θάνατο, οπότε το επιχείρημα του διπόλου ύπαρξης / ανυπαρξίας δεν αποφεύγεται!
Από την άλλη, αν δεν δεχόμαστε την παραπάνω άποψη περί της ύλης και του πνεύματος, τα πράγματα έχουν τελειώσει, ήτοι το πνεύμα πεθαίνει μαζί με την ύλη και περνάει στην ανυπαρξία όπως και το σώμα μας και τέλος.
Ας συνεχίσουμε όμως την πρώτη περίπτωση λίγο ακόμα:
Σίγουρα κανείς δεν θέλει να πεθάνει και μπορεί μερικοί να μην πιστεύουν πραγματικά ότι όλα κάποτε τελειώνουν, ακόμα και για το πνεύμα τους. Όμως τι είναι πια τόσο τρομακτικό στην προοπτική του αναπόφευκτου, για τον κάθε ένα και κάθε μία ξεχωριστά;
Αν πριν τη γέννηση υπήρχε το…τίποτα, τότε το…τίποτα θα υπάρχει και μετά. Έ, και;
Τι έχει να φοβηθεί κανείς από το τίποτα;
Τίποτα!
Απλό δεν είναι; Βασικά αυτό που ΕΙΝΑΙ τρομακτικό και θα πρέπει να συνθηκολογήσουμε μαζί του είναι ο θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου μας (ή ακόμα και κατοικιδίου, γιατί όχι). Γιατί όσο ζούμε έχουμε συναισθήματα και περνάμε τα ζόρια μας όταν κάποιος απλά σταματά να είναι δίπλα μας.
Δεν χρειάζεται όμως να ανησυχούμε και για τον ίδιο/α…τελειώσαν τα προβλήματά του/της (και μπορεί να αρχίζουν τα δικά μας, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Επίσης, κατά τη μυθολογία, ο ύπνος και ο θάνατος ήταν δίδυμοι αδελφοί (βλ. εδώ) και οι αρχαίοι κάτι είχαν πιάσει για τη διασύνδεση ύπνου / θανάτου.
Σε έναν βαθύ, χωρίς όνειρα, ύπνο, η συνείδηση “χάνεται” κάπου στο υπερπέραν και εξ’ ορισμού περνάμε σε μία κατάσταση ανυπαρξίας…μέχρι το ξύπνημα φυσικά. Αλλά δεν υπάρχει καμία έγνοια σε αυτή ακριβώς την κατάσταση του ύπνου, οπότε γιατί να υπάρχει και στην αντίστοιχη του θανάτου;
Σε αυτόν τον κύκλο θα μπορούσε κάποιος να κάνει μια υπόθεση ότι ο κύκλος συνεχίζεται μέσω της μετενσάρκωσης σε κάποιο μεγαλύτερο πεδίο όπως αυτό της φύσης ή του σύμπαντος!
Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά προσωπικά μου φαίνεται wishfull thinking το όλο θέμα της μετενσάρκωσης.
Προς τι η όλη (ψυχολογικής φύσεως μάλλον!) ανάγκη να ξαναέρθουμε σε αυτόν τον πλανήτη υπό άλλη μορφή και ποια η χρησιμότητα αν απλά δεν θυμόμαστε τίποτα από τις προηγούμενες ζωές μας; Κάποιο λάκκο έχει η φάβα!
Βγάζοντας λοιπόν όλες τις μεταβλητές που μπορούμε να βγάλουμε και συνεχίζοντας στη λογική του ξυραφιού του Όκαμ, έχουμε μία απλή, ξεκάθαρη και ανακουφιστική κατά βάθος θα τολμούσα να πω θεωρία:
Όπου ήμασταν πριν γεννηθούμε, εκεί καταλήγουμε μετά θάνατον και όπως ήταν ΟΚ πριν, έτσι είναι ΟΚ και μετά!
Και να θυμάστε, ένα είναι το σύνθημα που όλους (θα πρέπει να) μας ενώνει (έχει γίνει σύνθημα όντως, no joke):
“Que será, será
https://www.youtube.com/watch?v=xZbKHDPPrrc
Whatever will be, will be
The future’s not ours to see
Que será, será
What will be, will be”
