Τεχνικό σήμερα το θεματάκι μας, οπότε όσοι άπιστοι μπορείτε να απέλθετε από τώρα!…Βασικά θα συζητήσουμε και θα αναλύσουμε πως μπορεί να συνδέσει κανείς δύο δρομολογητές (κατά κόσμον routers) σε ένα δίκτυο, κατά βάση οικιακό.
Το γιατί να θέλουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο ποικίλει ανάλογα την περίπτωση…μπορεί για μεγαλύτερη δικτύωση (περισσότερες συσκευές), μπορεί για επέκταση του WiFi, ή απλά για αξιοποίηση του εξοπλισμού που ήδη είχαμε και μας προσφέρει περισσότερα σε σχέση με τους “απλούς” δρομολογητές που προσφέρει η κάθε εταιρεία.
Γενικά δεν λέω ότι κάθε εταιρεία δίνει χάλια router στον πελάτη της και τέτοιες ακρότητες. Προσωπικά, μετά την αναβάθμιση της γραμμής σε VDSL, οπότε αναγκάστηκα να πάρω του παρόχου, αυτό που μου δώθηκε αποδείχτηκε αρκετά αξιοπρεπές…όχι όμως τόσο σε σχέση με το NETGEAR που είχα αγοράσει με τα χεράκια μου για 100 ευρώ, τις καλές εποχές που δεν ήσουν δεσμευμένος και έβαζες ό,τι ήθελες πάνω σε μία απλή ADSL και έπαιζε.
Οπότε μπήκα κι εγώ στο χορό των 2 routers και έψαξα αρκετά η αλήθεια είναι για να τα συνδέσω και τα δύο ώστε να παίζει το παρόν blog, να έχω parental controls όπως είχα και όλα τα συναφή. Βασικά, έχω περιγράψει, λίγο τσαπατσούλικα μάλλον, την όλη διαδικασία παλιότερα στο: https://www.dimjt.gr/vdsl-ftw/
Τώρα όμως θα τα πάρουμε όλα από την αρχή!
Καταρχήν, που λέτε, μπορείτε να φανταστείτε τον κάθε δρομολογητή σαν τον ταχυδρόμο της γειτονιάς με κάποια προνόμια παραπάνω. Ο ταχυδρόμος αυτός όχι μόνο μοιράζει τα γράμματα σε κάθε σπίτι (όπου σπίτι – συσκευή που μπαίνει στο ίντερνετ και γράμμα τα δεδομένα) αλλά αναλαμβάνει να μοιράσει και τις διευθύνσεις των σπιτιών αυτών.
Έτσι, δημιουργείται μία “γειτονιά” την οποία γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα και διαχειρίζεται τα δεδομένα μέσα σε αυτή, επικοινωνώντας με τους ταχυδρόμους του έξω κόσμου, οι οποίοι επικοινωνούν με άλλους κ.ο.κ., ώστε η γειτονιά γίνεται μέρος μιας πόλης και στο τέλος τέλος της γης ολόκληρης μέσω του World Wide Web (λέγε με www)!
Με την παραπάνω παρομοίωση, το να έχεις δύο routers στο σπίτι είναι σα να έχεις δύο δικτυακές “γειτονιές” σε ένα σπίτι, το οποίο μπορεί να βολεύει αν θες, ας πούμε, τα παιδιά να παίζουν σε μία πιο ασφαλή γειτονιά κι οι ενήλικες σε μία άλλη! Ή μπορεί απλά να θες να μεγαλώσεις τη γειτονιά σου ώστε να καλύπτει το 200 τ.μ. σπίτι σου!
Η δεύτερη περίπτωση καλύπτεται γενικά στο ίντερνετ από αρκετούς οδηγούς και wikis όπως αυτό:
https://www.wikihow.com/Connect-Two-Routers
Η λογική είναι να συνδέσεις με καλώδιο δικτύου (από LAN θύρα σε LAN θύρα) ή ασύρματα τα 2 routers ώστε να επεκτείνεις (μέσω του δεύτερου router) το ήδη υπάρχον δίκτυο που έρχεται από το “κύριο” router σου.
Στο περισσότερο τεχνικό κομμάτι οι περισσότεροι προτείνουν τον περιορισμό των διευθύνσεων που μπορεί να αναθέσει το πρωτεύον router στις συσκευές, το οποίο ανάθεμά με δεν το καταλαβαίνω και δεν το έκανα, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να έχεις πάνω από 49 συσκευές πάνω σε ένα δίκτυο!
Αυτό που σίγουρα πρέπει να γίνει είναι η ανάθεση στο πρωτεύον router (βρε και στο δευτερεύον μη σου πω, για σιγουριά!) μιας στατικής διεύθυνσης ip για το δεύτερο…βασικά είναι καλή πρακτική συσκευές πέρα από κινητά τηλέφωνα ή υπολογιστές, όπως εκτυπωτές, raspberry pi’s και τέτοια να έχουν σταθερή ip κατευθείαν από το router! (πως το κάνω;)
Τέλος πάντων, πάμε να δούμε τι ακολούθησα εγώ σαν οδηγό, γιατί και πώς διαφέρει από οδηγούς όπως ο παραπάνω.
Πρώτα, μία εικόνα (χίλιες λέξεις):
Ας πούμε ότι το βασικό μας router, το οποίο φέρνει το ίντερνετ στο σπίτι είναι το router 1. Αυτό έχει μία διεύθυνση (συνήθως 192.168.1.1 αλλά μπορεί το προτελευταίο να είναι 2 ή 0 ή κάτι άλλο!) και μία μάσκα υποδικτύου η οποία στην ουσία υποδηλώνει ότι το router μπορεί να αντιστοιχίσει σχεδόν 256 διευθύνσεις σε συσκευές (!) και η οποία δεν θα μας απασχολήσει περαιτέρω (απλά δεν θα την πειράξουμε!).
Μέσω της διεύθυνσης του router 1 μπορούμε να μπούμε σαν διαχειριστές στη σελίδα του και εκεί αρχίζει το πανηγύρι! Από εκεί μπορούμε να ορίσουμε στατικές ip, μπορούμε να ελέγχουμε ποιος μπαίνει ασύρματα στο δίκτυό μας και φυσικά να ορίσουμε έναν DMZ (De-Militarized Zone) server ο οποίος θα είναι το router 2.
Λίγα λόγια για το DMZ: Για κανένα λόγο ΔΕΝ είναι η ενδεδειγμένη τακτική αυτή που παρουσιάζω εδώ να κάνετε! Το DMZ εφαρμόζεται κυρίως σε εταιρικά περιβάλλοντα όπου θέλουμε ένα έξτρα μέτρο προστασίας ανάμεσα στο router που φέρνει το διαδίκτυο και στο τοπικό δίκτυο. Υπάρχουν DMZ τα οποία είναι μόνο ένα ισχυρό firewall ας πούμε.
ΑΛΛΑ, σκέφτηκε ο πονηρός ο βλάχος εδώ (μάλλον!) αφού το router 2 έχει ένα firewall από μόνο του και είναι συσκευή που έμπαινε στο ίντερνετ έτσι κι αλλιώς, γιατί να μην το ορίσω αυτό ως DMZ, δηλαδή ως ενδιάμεσο, οπότε όλη την κίνηση και το heavy lifting θα το αναλαμβάνει αυτό, κάτι που μπορεί ήδη να έκανε σε ένα άλλο setup.
Οπότε:
- Συνδέουμε τα δύο router από μία από τις θύρες LAN του router 1 στην θύρα WAN (αυτή που είναι μόνη της διαφορετικού χρώματος συνήθως) του router 2.
- Συνδεόμαστε με καλώδιο ή ασύρματα στο router 1 και αναθέτουμε στατική ip στο router 2, π.χ. 192.168.?.100 και το ορίζουμε ως DMZ Server.
- Τώρα αρχίζει το tricky part…για να έχει ίντερνετ το router 2 θα πρέπει να οριστεί στο WAN setup του. Για να μπούμε όμως στο router πρέπει να βρούμε τι διεύθυνση έχει τοπικά. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την 192….100 αλλά μπορούμε και να συνδέσουμε ένα καλώδιο, να δούμε τι διεύθυνση θα δοθεί στον Η/Υ, π.χ. 10.0.0.11 και από εκεί, βάζοντας έναν άσσο στο τέλος (αντί για το 11, ή ότι άλλο έχει προκύψει), μπορούμε να μπούμε στο διαχειριστικό του, οπότε να αλλάξουμε και από εκεί ότι θέλουμε, ακόμα και την πρωτεύουσα διεύθυνσή του.
- Το θέμα είναι όμως να έχει και ίντερνετ, έτσι; Να παίρνει δηλ. από το router 1. Μπαίνουμε στο WAN setup και ψάχνουμε κάποια ρύθμιση του στυλ: “Must use Ethernet WAN” το οποίο δούλεψε για μένα και φαίνεται λογικό πλέον, αλλά δεν ήταν καθόλου στην αρχή, όταν είχα μαύρα μεσάνυχτα.
- Αν όλα πάνε καλά (που σιγά μην πάνε με τη μία), τότε θα έχετε κάποιες αποφάσεις να πάρετε:
- Ποιο router θα εξυπηρετεί ποια συσκευή;
- Ποιο θα προσφέρει το wireless (πάντως όχι και τα 2, δεν λέει! tip: το ποιο καινούριο;)
- Πόσο χρόνο και κόπο θέλει να δουλέψει; Αξίζει τελικά;
Ας απαντήσω στην τελευταία ερώτηση:
Μάλλον όχι, εκτός αν έχετε πολύ εξειδικευμένες απαιτήσεις από το δίκτυό σας! (έχετε σηκώσει ένα μικρό site για παράδειγμα 🙂 )
Γενικά θέλει ψάξιμο το πράγμα και κανένας οδηγός δεν είναι συμβατός με όλα τα setup και τα χιλιάδες διαφορετικά routers εκεί έξω, οπότε διαβάστε και κάνα manual και φυσικά search the net! Στην τελική, αν δεν βγαίνει δεν βγαίνει και χαρίζετε και τίποτα σε κάνα Χριστιανό που το έχει περισσότερο ανάγκη.
Αλλά ΑΝ τελικά πάνε όλα κατ’ ευχήν, τότε θα δείτε πως τα δίκτυα είναι μαγεία,με το πως συνεργάζονται στο τέλος και πως δουλεύουν όλα αρμονικά.
Σας αφήνω με τους αγαπημένους μου DNS Servers:
- OpenDNS:
- 208.67.222.222
- 208.67.220.220
- Google DNS:
- 8.8.8.8
- 8.8.4.4
Αυτές οι διευθύνεις προσφέρονται δωρεάν και μπορείτε να τους βάλετε στη σελίδα του κάθε router για μεγαλύτερη ταχύτητα, ασφάλεια και αξιοπιστία όσον αφορά την απόδοση των ονομάτων που έρχονται από το internet, όπως το www.dimjt.gr κτλ., δηλαδή μειώνετε το χρόνο για το ψάξιμο της κάθε σελίδας και ταυτόχρονα περιηγείστε με μεγαλύτερη ασφάλεια στο διαδίκτυο.
Adiós!
