OK, αναλύσαμε 3 νέα τραγούδια από 3 παλιές μπάντες και περιμέναμε τα ολοκληρωμένα άλμπουμ…Well, βγήκαν 🙂 .
Θα τα αναλύσουμε όσο αντέχει το χέρι μου ξεκινώντας από το παλιότερο προς το νεότερο γιατί πραγματικά το να τα βάλεις με σειρά αξιολόγησης απλά δεν γίνεται! Είναι τόσο διαφορετικά (spoiler: γαμάτα) και τα τρία που θα ήταν απλά μεγάλη αδικία.
Tool
Ξεκινάμε οπότε με τους Tool (the sophisticated) και το Fear Inoculum, το οποίο μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο παρακάτω.
Ό,τι και να πει κανείς για αυτή τη μπάντα κατά τη γνώμη μου είναι λίγο, αν και το άλμπουμ έχει υπερ-αναλυθεί στο ίντερνετ και από ότι έχει πάρει το μάτι μου έχει καρα-θαφτεί κιόλας με την πιο χαμηλή βαθμολογία που έχω δει να είναι το 6/10! Ο δίσκος απλά δεν είναι για 6 βρε παιδιά, ηρεμήστε λίγο! ΟΚ, δεν είναι εύκολο να δεχτείς ότι μετά από 13 ολόκληρα χρόνια δεν βγάλανε ένα τραγούδι με το τρελό headbanging σε 12/13 ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά λίγο ψυχραιμία και υπομονή θέλει για να αποδεχθείς κάποια πράγματα.
Όπως το ότι οι Tool έχουν ωριμάσει/αλλάξει και αυτή η αλλαγή έρχεται φυσιολογικά με το χρόνο. Το θέμα είναι ότι δεν ωρίμασαν άσχημα. Τα τραγούδια είναι μεγάλα αλλά δεν ξεχειλώνουν, είναι μεγάλα με λόγο και συνοχή. Οι περίεργοι ρυθμοί υπάρχουν, οι καλοί στίχοι επίσης, οι μελωδικές γραμμές στη φωνή είναι καλύτερες από ποτέ και πότε πότε υπάρχουν και στιγμές έντασης χωρίς να είναι για το ανάθεμα και κραυγαλέες όμως, όπως άνετα θα μπορούσε να γίνει αν ήθελαν να κάνουν μία ξεπέτα.
Ο δίσκος ξεκινά με το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο μάλλον άδικα είχα χαρακτηρίσει μανιερίστικο (όχι ότι είναι ΤΟ κομμάτι του δίσκου κατά τη γνώμη μου αλλά είναι καλό) και συνεχίζει με τα δύο καλύτερα το Pneuma και το Invincible (παρενθετικά έχει ένα πειραματικό κομμάτι το YouTube) το οποίο ΕΙΝΑΙ ΤΟ κομμάτι για μένα και μόνο αυτό αξίζει μια αυτιά…για τη μελωδία στη φωνή για το ξέσπασμα προς το τέλος, για την απλότητα μέσα από την πολυπλοκότητα, για όλα.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω τα κομμάτια ένα ένα, υπάρχουν εκεί έξω “έμπειροι μουσικοκριτικοί” που τα έχουν για πρωινό αυτά, απλά θα κλείσω με το γεγονός ότι μετά από πολλά ακούσματα κατέληξα στο ένα και βασικό συμπέρασμα. Περνάω καλά ακούγοντας το Fear Inoculum. Γουστάρω τη φάση πώς το λένε και δεν θεωρώ ότι οι Tool βγήκαν εκτός θέματος. Απλά το εξέλιξαν όπως ήθελαν αυτοί και σε όποιον αρέσει…
Disillusion
Συνεχίζουμε με τους αγαπημένους romantic metalheads, τους αδικημένους από τη σκηνή το κρυφό διαμάντι και τα λοιπά, τους Disillusion. Οι οποίοι btw ΔΕΝ έβγαλαν καινούριο κομμάτι το Alea όπως άφησα να εννοηθεί στο παλιότερο άρθρο, αυτό ήταν κομμάτι σινγκλάκι του 2016!
Έβγαλαν όμως κάτι ακόμα καλύτερο το 2019 με τίτλο The Liberation:
Εντάξει τα παιδιά είπαν να βγάλουν ένα δίσκο επίσης μετά πάρα πολύ καιρό και είναι πράγματι απίστευτα καλός για αυτό που είναι: Ένας metal δίσκος.
Το τονίζω γιατί έχω εγώ προσωπικά να ακούσω καιρό κάτι τόσο ξεκάθαρο σε σύλληψη και εκτέλεση, ένα άλμπουμ του είδους που δεν είναι μόνο κοπανίδι, έχει τις (πολύ) σκληρές στιγμές του όπως το αγαπημένο The Great Unknown αλλά και τις ανατροπές με λυρικότητα και έμπνευση (βλέπε το ίδιο κομμάτι!!)
Εδώ έχω διαβάσει μόνο διθυράμβους και μπράβο στα παιδιά γιατί το αξίζουν πραγματικά, να γίνουν επιτέλους πιο γνωστοί και να τους δούμε και σε καμιά Ελλάδα αν γίνεται αντί να τους κυνηγάμε στο εξωτερικό να πούμε :-).
Πέρα από το The Great Unknown το οποίο μάλλον είναι το αγαπημένο μου μόνο και μόνο για την ανατροπή που κάνει, ο δίσκος χτίζεται γύρω από 3 μεγάλα κομμάτια που ξεπερνούν τα 10 λεπτά αξίζουν κάθε ένα από αυτά, το ομώνυμο, το Wintertide και το The Mountain. Τα υπόλοιπα ολοκληρώνουν την ιδέα της απελευθέρωσης (της έμπνευσης;) κάνοντας το δίσκο σχεδόν concept…
Δισκάρα! Άξιζε όλη την υπομονή μετά από το Gloria και παίζει στα ίσια αν δεν ξεπερνάει, για να είναι ο καλύτερός τους, το Back to Times of Splendor.
Opeth
Και ολοκληρώνουμε με τους Opeth και το In Cauda Venenum, το οποίο έβγαλαν σε 2 εκδόσεις (με αγγλικούς και σουηδικούς στίχους) και την έκδοση με τα αγγλικά παρουσιάζω εδώ:
ΔΕΝ μπορώ να είναι αντικειμενικός με τους Opeth (the artistic), πάει και τελείωσε.
Αυτή η μπάντα έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας, έχει βουτήξει στη μαρμίτα με την έμπνευση από μικρή και έχει μία απλά απίστευτη πορεία στο χρόνο και στην εξέλιξη της μουσικής της.
Εδώ, με το In Cauda Venenum, απλά για ακόμη μια φορά βάζουν τα γυαλιά σε όποιον τους αντιστέκεται, με τις πολύπλοκες καλλιτεχνικές ανησυχίες τους που άλλοτε είναι τελείως jazz (βλ. The Garroter) άλλοτε είναι τελείως 70’s (βλ. Dignity & Heart In Hand), ενώ καμιά φορά είναι παντελώς αλλού, όπως στο αγαπημένο μου Charlatan, στο οποίο οι άρσεις πάνε κι έρχονται δημιουργώντας ένα εύηχο αποτέλεσμα που θυμίζει Opeth από τα παλιά, απλά με καθαρά φωνητικά.
Και μιας και είπα από τα παλιά, θα μοιραστώ και ένα κομμάτι από το δεύτερό τους άλμπουμ, μόνο και μόνο για να διαπιστώσετε και μόνοι σας ΠΟΣΟ έχουν αλλάξει καλλιτεχνικά και πόσο το έχουν εξελίξει το θέμα…
Lucky 13th album λοιπόν και κλείνουμε με το bonus:
