Μετά από μεγάλη περίοδο μουσικής ξηρασίας, σας παραδίδω ένα “κουφετάκι” κάτω από 2 λεπτά, έργο για πιάνο, tribute σε ένα φίλο.
Νομίζω έχει γίνει κατανοητό ότι το πιάνο γενικά είναι από τα αγαπημένα μου για γράψιμο όργανα και αυτό ισχύει, αν και δεν μπορώ να πω είναι Ο skillful composer out there. Άσε που από τότε που το midi μου έχει αποσυρθεί λόγω παιδιού δεν μπορώ να δοκιμάζω πράγματα IRL οπότε όλα γίνονται θεωρητικά (the way we like it!). Σου δίνει μία περίεργη αίσθηση ελευθερίας αυτή η μέθοδος αλλά έχει και drawbacks, όπως το να μην “παίζονται” αυτά που γράφω ή μάλλον να είναι “δύστροπα” για το όργανο.
Τέλος πάντων σας το παραδίδω και θα μοιραστώ μετά μία ιστορία από την εξέταση της σύνθεσης που έχει ενδιαφέρον…
Που λέτε μου έχουν πει ότι γράφω “κινηματογραφικά” με την έννοια ότι η μουσική μου θα μπορούσε να είναι “μουσικό χαλί” για ταινίες αλλά αυτό που μου είπε ένας από τους καθηγητές / συνθέτες που με εξέταζαν είχε πολύ φάση.
Στη ουσία του έβγαλε η μουσική μου μουσική για θρίλερ και όχι τα φλώρικα μιλάμε για το real deal με αίματα, βία και όλα τα συναφή.
Δεν ήξερα πώς να το πάρω στην αρχή ένα τέτοιο σχόλιο στη μέση μιας εξέτασης αλλά αποφάσισα να βάλω το καλύτερο χαμόγελό μου και να το υποστώ σαν μέρος της διαδικασίας. Μετά από 3 περίπου χρόνια συνειδητοποιώ ότι μπορεί να ήταν λίγο καφρίλα αλλά τελικά το γεγονός και μόνο ότι κάτι του έβγαλε η μουσική μου ήταν σημαντικό από μόνο του. Αν δεν μου έλεγαν απολύτως τίποτα σημαίνει ότι απλά είναι αδιάφορη και αυτό νομίζω είναι το χειρότερο…
