Αριθμολαγνεία

Η αγάπη για τους αριθμούς. Τους απλούς, τους σύνθετους, τους πρώτους, τα ποσοστά, αυτούς που καθορίζουν τη ζωή μας, you name it.

Έχω μία αγάπη για όλους τους τύπους των αριθμών και δεν το κρύβω. Κάθομαι στις εκλογικές βραδιές όχι τόσο για να δώ τα προδιαγεγραμμένα αποτελέσματα αλλά για τα θρίλερ των αριθμών. Ποιος μπαίνει στη Βουλή με 3,01%, ποιος μένει εκτός με 2,96%, πόσες έδρες θα πάρει ή θα κόψει ο τάδε ή ο δείνα από τον πρώτο, τέτοια πράγματα. Ποταπό; Ίσως, μα πέρα για πέρα αληθινό και πιστεύω όχι μόνο για μένα.

Σίγουρα για το μοναχογιό μου επίσης (σόι πάει το βασίλειο). Ο οποίος σε συναντάει και το πρώτο πράγμα που θα σε ρωτήσει είναι “Πόσο χρονών είσαι”, ούτε καν το όνομα δεν τον ενδιαφέρει το νούμερο! Σε φάση καταντάει αγένεια, ευτυχώς είναι ακόμα μικρούλης και γλυκούλης.

Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα αν γεννιέσαι ή γίνεσαι αριθμολάγνος, αλλά αν κρίνω από τον μικρό το σαράκι τον τρώει από τη μήτρα ακόμα. Δεν είναι ότι όλη μέρα του μιλάμε με 0 και 1 ή κάτι τέτοιο, απλά το παιδί γουστάρει όπως κι εγώ. Είναι μία μαθηματική πορεία αναπόφευκτη λοιπόν, όπως ήταν μέχρι ένα σημείο και για μένα; Το να συγκρατείς νούμερα και ασχολείσαι συνέχεια με αυτά σε κάνει καλό μαθηματικό ή απλά νούμερο;

Έχω καταλήξει μετά λύπης μου ότι στην ευρύτερη κοινωνία μάλλον ισχύει το δεύτερο με την έννοια ότι αν δεν είσαι μέρος ενός μικρού κλειστού κύκλου παρόμοιων ανθρώπων, οι οποίοι να ασχολούνται συνέχεια με αυτά τα πράγματα, δύσκολα συναντάς εκεί έξω άτομα που να εκτιμούν την αλήθεια των αριθμών και των μαθηματικών γενικότερα. Συνήθως όλοι είναι σε φάση ναι μεν αλλά, μπορεί το ένα και ίσως το άλλο, αλλά ξεκάθαρα πράγματα, κρύσταλλο όπως ένας μαθηματικός τύπος δύσκολα θα συναντήσεις εκεί έξω.

Και τι θες ρε μεγάλε θα μας πεις να είμαστε όλοι ρομπότ που λέμε πάντα την αλήθεια, χωρίς συναισθηματισμούς και αποχρώσεις του γκρι; (θα έλεγε κάποιος). Δεν λέω αυτό βασικά αλλά θα ήθελα περισσότεροι άνθρωποι να είχαν το θάρρος της δικής τους γνώμης και ας είναι και μία παπαριά, παρά να μετράμε συνέχεια τα λόγια μας μην τυχόν και τι συμβεί στην τελική; Παρεξήγηση; Όποιος δεν έχει μάθει ότι η ζωή περιλαμβάνει και παρεξηγήσεις και ότι πρέπει κάποια στιγμή να ξεπερνιούνται, μάλλον δεν έχει μάθει και πολλά.

Όλα χρειάζονται τελικά, μαθηματικά, τέχνη, φαντασία και πάνω απ’ όλα ανοιχτά μυαλά μέχρι να πεθάνουμε γιατί αλλιώς τρώμε κολλήματα και αυτό δεν βοηθάει. Ή μήπως βοηθάει καμιά φορά;

Δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι καμιά φορά πως το παρόν ιστολόγιο είναι μία απεγνωσμένη προσπάθεια να συνθηκολογήσω μέσα μου κάποια πράγματα, όπως το γιατί δεν ακολούθησα ποιο εντατικά την καριέρα μου στα μαθηματικά και τη θυμάμαι μόνο αποσπασματικά μέσα από αναρτήσεις εδώ μέσα. Μπορεί τελικά να μην το σηκώνει το κεφάλι μου τόσο αριθμό, μπορεί να φταίει το γεγονός ότι δεν έφαγα όσο κόλλημα έπρεπε ή απλά ότι έτσι τα έφερε η ζωή…

Όπως και να έχει δεν ξέρω καν αν το μετανιώνω που δεν είμαι Ο μαθηματικός ή κάτι τέτοιο γιατί μπορεί να ήμουν τώρα ένα πολύ μοναχικό κομπιουτεράκι σε αντίθεση με μία πιο ραφιναρισμένη προσωπικότητα που θεωρώ ότι έχω πετύχει μέσα από τις διαπροσωπικές μου σχέσεις!

Τέλος πάντων αρκετά για μένα και τις αδικοχαμένες καριέρες, το ξέρω ότι δεν είπαμε πολλά για τους αριθμούς τελικά αλλά αγγίξαμε το θέμα “Γεννιέσαι ή Γίνεσαι” οπότε θα συνεχίσουμε με αυτό σε επόμενη (μαθηματική τρομάρα μου) ανάρτηση.