Το μέλλον (είναι άγνωστο)

Το μέλλον είναι όντως το μεγαλύτερο άγνωστο, ίσως μετά το ‘μετά θάνατον’, που όμως εμπίπτει και αυτό στα (πολύ) μελλούμενα, οπότε θα το βάλουμε και αυτό μέσα!

Το μέλλον εξ’ ορισμού δεν το γνωρίζουμε.

Τα θέματα είναι:

• Είναι κάτι που θα πρέπει να μας αγχώνει;
• Είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε;
• Αν το ξέραμε, τι θα κάναμε διαφορετικά;

Καταρχήν, για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά:

Το άγχος και ο έλεγχος είναι δύο πράγματα αλληλένδετα και συμπληρωματικά θα έλεγα.

Με την έννοια ποια:

Όσο περισσότερος έλεγχος, τόσο λιγότερο το άγχος ή

Τόσο περισσότερο άγχος όταν δεν μπορούμε να ελέγξουμε πράγματα ή καταστάσεις.

Κι αυτό διότι όταν νιώθουμε ότι τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας, τόσο περισσότερο (λογικά) αγχωνόμαστε και η κύρια αιτία είναι το άγνωστο.

Πραγματικά όμως, τι μπορούμε να ελέγξουμε στο μέλλον, τι περνάει από το χέρι μας και τι είναι καθαρή τύχη;

Βασικά, κατά τη γνώμη μου, σχεδόν τίποτα δεν μπορούμε να ελέγξουμε στο μέλλον οπότε πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε την εξής βασική ερώτηση:

Είναι σωστό και πρέπον να αγχωνόμαστε καθημερινά για το αύριο, χωρίς να δούμε πως μπορούμε να βελτιώσουμε το σήμερα;

Το θέμα είναι, και θα πρέπει να είναι, το παρόν βασικά και το άμεσο μέλλον, το οποίο και μπορούμε σχετικά να κουμαντάρουμε και να φέρουμε όσο το δυνατόν ‘στα μέτρα μας’.

Να δώσω ένα παράδειγμα:

Ας πούμε ότι οδηγούμε/περπατάμε/κάνουμε ποδήλατο. Αν δεν είμαστε προσηλωμένοι σε αυτό που κάνουμε στο παρόν και τρέχουμε να προλάβουμε κάτι που θα γίνει στο μέλλον π.χ. ένα ‘επείγον’ ραντεβού, έχοντας εκεί το μυαλό μας, ο κίνδυνος ατυχήματος στο ‘τώρα’ αυξάνεται κατακόρυφα.

Στην οποία περίπτωση φυσικά το (μελλοντικό) ‘επείγον’ ραντεβού θα πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα, μιας και το πιο επείγον θα είναι πλέον (τώρα) η υγεία/κατάσταση του αυτοκινήτου/ποδηλάτου κ.ο.κ., ανάλογα το μέγεθος του ατυχήματος.

Αν κάποιος προβλέψει, βλέποντάς μας αφηρημένους στο δρόμο, ότι μπορεί να γίνει κανένα κακό, δεν είναι ο μάντης Τειρεσίας, ούτε μέντιουμ που βλέπει τα μελλούμενα, απλά μπορεί να ‘δει’ μία πιθανή δύσκολη κατάσταση στην οποία μπορούμε να περιέλθουμε δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στο μέλλον από ότι στο παρόν.

Βέβαια, μπορεί να μη γίνει τίποτα από όλα αυτά και να φτάσουμε σώοι στο ραντεβού μας και όλα καλά.

Το άγχος όμως θα έχει μειωθεί ή αυξηθεί στην πορεία;

Θεωρητικά, όσο περισσότερο το σκεφτόμαστε, τόσο περισσότερο θα μας αγχώνει.

Γι’ αυτό σε παρόμοιες καταστάσεις το κλειδί είναι η σωστή προετοιμασία, η οποία γίνεται σε κάποιο παρόν με τις καλύτερες συνθήκες που μπορούμε και αφήνουμε το μέλλον να ‘κυλήσει’ από μόνο του.

Και, φυσικά, δεν κάνουμε τίποτα την τελευταία στιγμή διότι δεν έχει και πολύ νόημα, επιβαρύνει το σύστημα του άγχους, ενώ δεν μας αφήνει να προσηλωθούμε και στο άμεσο παρόν.

Αν βάλουμε και τον παράγοντα τύχη στην εξίσωση, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη ‘χειρότερα’ για το μέλλον.

Διότι το απρόβλεπτο είναι και αυτό μέρος της ζωής και θα πρέπει, αν δεν μπορούμε να προετοιμαστούμε γι’ αυτό (που δεν μπορούμε, σχεδόν ποτέ), να είμαστε τουλάχιστον έτοιμοι να το υποδεχτούμε στην καλύτερη ψυχική και σωματική κατάσταση.

Τώρα, όσον αφορά τη γνώση (του μέλλοντος).

Άντε και ήξερες π.χ. ότι σε 1 μήνα θα βρεθείς με πολλά λεφτά.

Αυτό τι θα άλλαζε στο ‘τώρα’ αν δεν είχες μία, να πας για ένα καφέ;

Θα έβγαζες πιστωτική για τα ψώνια;

Εμ έλα που δεν μπορείς να πείσεις καμία τράπεζα ότι σε 1 μήνα θα έχεις λεφτά.

Οπότε, είναι μία η άλλη η φάση.

Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι σχέδια και όνειρα φυσικά, για το τι θα κάνεις με αυτά τα λεφτά, χωρίς όμως να αλλάζει ριζικά η τωρινή σου κατάσταση.

Οπότε η γνώση του κάθε μέλλοντος (και παρατηρείτε ότι δεν μίλησα πάλι για κακό έτσι; Βελτιώνομαι!) δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά το παρόν, άρα μήπως είναι υπερτιμημένη;

Διότι, κατά τα σοφά λόγια των Uriah Heep:

Sacrifice, the future has its price
And today is only yesterday’s tomorrow.

Uriah Heep – Circle of Hands

Σας αφήνω και με το εν λόγω τραγουδάκι και αναχωρώ για μουσικές περιπέτειες που θα παρουσιαστούν σε επόμενο άρθρο.