Σίγουρα δεν είναι μαθηματικοποιήσιμη καταρχήν! (καθότι τέχνη).
Κατά δεύτερον, είναι τέχνη ακριβώς γιατί έχει κάτι απροσδιόριστο, όμορφο και απρόβλεπτο, όπως ένας πίνακας ή ένα καλογραμμένο κομμάτι για πιάνο.
Και κατά τρίτον είναι δύσκολη!
Ας αρχίσουμε με βάση κάποιες βασικές παραδοχές, έτσι για να δικαιολογήσω κι εγώ στο μυαλό μου την κατηγορία στην οποία εντάσσω το παρόν.
Εφόσον έχουμε εγκαθιδρύσει ότι δεν ξεκινάμε σαν “άγραφη πλάκα” σε αυτή τη ζωή, θα πρέπει να ξεκινάμε και με κάποιες απόψεις ή γνώμες οι οποίες έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα κυρίως, αλλά και με περιβαλλοντικούς παράγοντες σίγουρα.
Το πότε “πακτώνονται” στο νου μας είναι ένα θέμα, μπορεί στην εφηβεία ή και λίγο πιο πριν, σίγουρα όμως περνάνε από διάφορα στάδια διαμόρφωσης για να καταλήξουν να μας κατακλύζουν εκεί γύρω από τα 20-22 (+/- 4 σου λέω στο περίπου…στα ντουζένια δηλαδή απάνω!)
Αν αυτές οι ενήλικες απόψεις / γνώμες είναι πραγματικά ή όχι σωστές ή λάθος ή οδηγούν τη ζωή του καθενός στον ένα ή τον άλλο δρόμο δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Αυτό όμως που προσδιορίζεται είναι η αυθεντικότητά τους, η οποία περνά και αυτή από στάδια κατά τη γνώμη μου.
Αν είναι, για παράδειγμα, στα 22 100% αυθεντική μία γνώμη σημαίνει ότι πιστεύουμε σε αυτή με όλο μας το είναι και δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας (όπως συνήθως και γίνεται!). Το λεγόμενο και…κόλλημα.
Όλοι το έχουμε φάει κατά καιρούς, μικροί μεγάλοι δεν έχει σημασία, το κόλλημα είναι κόλλημα και το λένε έτσι για κάποιο λόγο. Το θέμα είναι τώρα, μπορούμε ή πρέπει ή θέλουμε να το ξεπεράσουμε κάποια στιγμή ή θα πρέπει να μας στοιχειώνει ως την αιωνιότητα;
Ας τα πάρουμε ένα ένα:
Μπορούμε: Ναι!
Και γιατί όχι, δικό μας είναι ό,τι θέλουμε το κάνουμε! Καλά δεν είναι τόσο απλό μάλλον γιατί το κόλλημα επίσης δικό μας είναι. Πρέπει να περάσουμε από μία διαδικασία βαθιάς ενδοσκόπησης για να πούμε ότι καταρχήν το αναγνωρίζουμε, κατά δεύτερον θέλουμε να το αλλάξουμε και να δούμε τις εναλλακτικές οι οποίες θα μπορούσαν να το αντικαταστήσουν.
Σκεφτείτε μία λάμπα που φωτίζει ένα δωμάτιο. Μπορεί να φωτίσει όλα τα σημεία του δωματίου εκτός από ένα. Το σημείο στο οποίο είναι η ίδια. Γι’ αυτό χρειάζεται καθρέπτης.
Κάπως έτσι φανταστείτε και το νου. Αν έχει φάει κόλλημα με ένα θέμα μπορεί να φωτίσει κάθε μα κάθε πτυχή του εκτός από την ουσιώδη…ότι δηλαδή έχει φάει κόλλημα με το συγκεκριμένο θέμα!
Οπότε θα πρέπει να βρει τον τρόπο να βγει από τη νόρμα του και να βρει τον “καθρέπτη” του (λέγε με εξωτερικός κόσμος ή απλά σύζυγο;) για να φωτίσει το κόλλημα και να ξεκινήσει η διαδικασία της αποκόλλησης ή της αλλαγής.
Θέλουμε να αλλάξουμε όμως;
Μετά τη διαδικασία της αναγνώρισης μπορούμε να περάσουμε διάφορα στάδια και να καταλήξουμε σε ένα ναι ή ένα όχι.
Το όχι είναι εύκολο. Αναγνωρίζω ότι έχω θέμα με την εξωτερική μου εμφάνιση π.χ. αλλά μου αρέσει, το θέλω, το θεωρώ σωστό και πρέπον και συνεχίζω να ασχολούμαι όσο μπορώ και όσο γίνεται με το σώμα / εμφάνισή μου.
Αν αποφασίσω να αλλάξω όμως τα πράγματα περιπλέκονται.
Όπως κάθε διαδικασία αλλαγής στο σώμα, έτσι και στο νου είναι το ίδιο, και μάλλον παραπάνω, δύσκολη! Γιατί οι απόψεις δεν είναι σαν τα κιλά, δεν τις κάνεις δίαιτα και φεύγουν. Θέλει συνειδητοποιημένες αποφάσεις προς την κατεύθυνση της αλλαγής να να φερθεί κανείς έξυπνα ώστε να βρει εναλλακτικές που θα του επιτρέψουν να ξεφύγει από το κόλλημα.
Ας πάρουμε πάλι το παράδειγμα την ενασχόλησης με την εμφάνιση. Μπορεί να καταντά προβληματική μετά από χρόνια επειδή από το πολύ ζελέ αρχίζει η φαλακρίτσα ή κάτι αντίστοιχο για τις γυναίκες. Δεν είναι λύση απαραίτητα το να κόψει κανείς τελείως το styling και να περιφέρεται σαν παρτάλι να πούμε. Λύση μπορεί να είναι η αλλαγή του style (σκέτο). Παγίδα σίγουρα είναι να μπει στο τριπάκι να βρει το τέλειο εναλλακτικό προϊόν το οποίο μπορεί να κάνει θαύματα, να επισκεφτεί όλα τα ινστιτούτα εμφύτευσης μαλλιών εκεί έξω κτλ. Έτσι εντείνει το κόλλημα που ήθελε εξαρχής να ελαττώσει.
Έτσι, ισχυρίζομαι ότι με τη θέληση και τη σωστή γνώση, μπορούμε να βρούμε εναλλακτικές για να ξεφύγουμε από ένα κόλλημα και να το καταστήσουμε μια απλή άποψη ή να το αντι-καταστήσουμε τελείως με κάτι καινούριο προς κάποια άλλη κατεύθυνση (προσοχή μην καταλήξει να είναι ένα ακόμα κόλλημα όμως!).
Οπότε το κόλλημα μπορούμε να το εξασθενήσουμε σιγά σιγά με μικρά βήματα και αποφάσεις που μας απομακρύνουν από αυτό. Το πόσο θέλει ο καθένας να ξεφύγει είναι δικό του θέμα.
Υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει να ξεφύγουμε από κάτι;
Αν η περίπτωση κολλήματος είναι το τσιγάρο και έχουμε διαγνωστεί με ΧΑΠ, τότε ναι, εννοείται.
Αν το κόλλημα είναι πιο ψυχολογικού τύπου, όπως το να κρίνουμε τους ανθρώπους από τις απόψεις τους πάνω στα θρησκευτικά ζητήματα, τότε θα πρέπει να ψαχτούμε καταρχήν ως προς το τι μας εξυπηρετεί η αλλαγή και αν είναι τελικά τόσο επιτακτική. Μένουμε μόνοι και χωρίς φίλους επειδή όλοι είναι Χριστιανοί π.χ. ή κάνουμε καινούριους στη λέσχη αγνωστικιστών της γειτονιάς μας;
Γενικώς, το να αλλάζεις γνώμη είναι δύσκολο, επίπονο και κατά καιρούς ντροπιαστικό αλλά γνώμη μου 🙂 είναι ότι θα πρέπει όλοι να το δοκιμάσουν κάποια στιγμή.
Γιατί να μένουμε πακτωμένοι σε απόψεις του παρελθόντος, γιατί να μην ραφινάρουμε τους εαυτούς μας και γιατί να μη προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον όσο το δυνατόν καλύτερα;
Θα μου πείτε κάθε αλλαγή είναι για καλό;
Όχι βέβαια! Αλλά αν κάτι δεν πάει καλά αξίζει να προσπαθήσεις να το αλλάξεις και να το ΞΑΝΑ-αλλάξεις αν χρειαστεί και ΞΑΝΑ αν δεν σου κάθεται, μέχρι τελικά να σταθεί η μπίλια στο νούμερο που κερδίζει.
Διότι, στατιστικά, η πιθανότητα να κερδίσεις είναι πάντα εκεί, δεν μπορεί να είναι κανείς συνέχεια στη losing side!
